در سیستم #دوگانه (DUAL SYSTEMS) مقاومت در برابر بارهای جانبی توسط مجموعه‌ای موازی از دیوارهای برشی یا قاب‌های مهاربندی شده به همراه قاب‌های خمشی صورت می‌گیرد. مطابق بند 1-8-4 استاندارد 2800، اثر اندرکنشی در توزیع نیروها بایستی در نظر گرفته شود. طبق این بند، قاب‌های خمشی باید قادر به تحمل 25% نیروی جانبی و دیوارهای برشی یا مهاربندها در تراز پایه قادر به تحمل 50% نیروی جانبی باشند. در صورتی که نخواهیم این بند را کنترل کنیم در تبصره‌ای 2800 اجازه می‌دهد به شرطی که سازه نسبتا کوتاه بوده و حداکثر 8 طبقه (و اثر اندکنشی بین دیوار و قاب چندان نیست) به جای این کنترل، دیوارهای برشی را برای 100% نیروی جانبی طراحی کنیم و قاب‌ها را برای 30% آن. یعنی تیرها و ستون‌ها دو سر مفصل شوند (به غیر از تیرهای کنسول که ناپایدار نشوند) و در این حالت تمام بار جانبی با توجه به صفر بودن سختی قاب، به دیوارها می‌رسد. دیوارها برای نیروهای دریافت شده طراحی شوند. حال برش پایه را در عدد 0.3 ضرب نموده و با کاهش سختی دیوارها و المان‌های لبه‌ای آنها، قاب‌های خمشی را برای 30% نیروی جانبی طرح شود.
در عمل کنترل قاب قاب دوگانه برای 25% نیروی زلزله کار نسبتا دشواری است. برخی از طراحان برای کنترل آن از فرضیات ساده کننده و گاها متناقضی استفاده می‌کنند. از جمله در مدلی برای این کنترل، سختی دیوارها را ناچیز داده و 25% نیروی جانبی را به آن اعمال می‌کنند. این کار از دو جنبه دارای اشکال عمده است. یکی آنکه با کاهش سختی دیوار، اثر اندرکنش بین قاب و دیوار (بخصوص در سازه‌های بلند) از بین رفته و در تحلیل‌های دینامیکی بخصوص سبب تغییر توزیع نیروی جانبی می‌گردد. دوم آنکه المان‌های لبه‌ای دیوار که با المان قاب مدلسازی می‌شوند را نیز باید بخشی از دیوار دانست در حالی که اگر آنها حذف شوند، سازه ناپایدار می‌شود. برای حل این مشکل، برخی طراحان کاری به المان‌های لبه‌ای نداشته و سختی آنها را کم نمی‌کنند که این خود جای اشکال است. به نظر اینجانب کنترل این ضابطه بایستی با حفظ #اندرکنش قاب و دیوار صورت بگیرد که سعی خواهم کرد در پست‌های آینده به آن اشاره نمایم. یعنی کنترل قابلیت تحمل 25% در همان مدل و بدون حذف دیوارها صورت گیرد.
منبع: کانال دکتر علیرضایی
