بطور کلی از منظر رفتار لرزه‌ای، مهاربندهای واگرا، رفتار بهتر، پایدارتر و شکل‌پذیری بالاتری نسبت به مهاربندی همگرا دارند. بین پیکربندی‌های مهاربندهای همگرا، پیکربندی ضربدری شکل از همه سختی بالاتر و شکل‌پذیری کمتری دارد. با کاهش طول آزاد بادبند در این حالت و افزایش بار بحرانی آنها در فشار، مقاومت جانبی بادبندهای X شکل نسبت به بادبندهای قطری افزایش چشمگیری می‌کند. پیکربندی هفتی و هشتی در صورتی که بصورت یک طبقه هفتی و یک طبقه هشتی طراحی و اجرا شوند در اکثر حالات نسبت به مهاربندهای ضربدری بهتر هستند البته باید به محدودیت‌های دیگر همچون زاویه مهاربند و … دقت نمود. چند نکته کوتاه در ارتباط با مهاربندهای هفتی و هشتی:
در مهاربندهای هفتی ستون‌های آخرین طبقه، نیروی زلزله از مهاربندها دریافت می‌کنند ولی در مهاربندهای هشتی، نیروی زلزله از یک طبقه پایین‌تر از تراز آخر، نیروی زلزله به ستون‌ها میرسد از این رو، ستون‌ها در مهاربندهای هشتی اندکی سبکتر از مهاربندهای هفتی خواهد شد (در تحلیل خطی).
در مهاربندهای هشتی، مهاربندها تحت بارهای ثقلی به فشار اولیه هستند و وقتی بار جانبی اعمال شود، یکی از مهاربندها به کشش و دیگری به فشار خواهد افتاد. مهاربندی که فشاری می‌شود، چون فشار اولیه ناشی از بارهای ثقلی داشته، سریعتر کمانش می‌کند ولی در مهاربند هفتی، اعضای مهاربند تحت بارهای ثقلی به کشش اولیه بوده و تحت بارهای جانبی، عضوی که فشاری می‌شود بایستی کشش اولیه را خنثی نماید. این مورد سبب می‌شود، رفتار مهاربند هفتی اندکی بهتر از هشتی باشد که البته چندان اهمیت ندارد.
کانال دکترعلیرضایی
