خرابی پیشرونده را می‌توان به عنوان یک واکنش زنجیره‌ای یا انتشار خرابی تعریف کرد که در آن تحت عللی خاص، صدمه موضعی در ناحیه نسبتاً کوچکی از سازه رخ می‌دهد و در شرایطی این صدمه موضعی، به بخش‌های دیگری از سازه گسترش‌یافته و در نهایت به خرابی کلی سازه، منتهی می‌شود؛ به عبارت دیگر بعضی مواقع خرابی محلی عضو، به صورت موضعی باقی نمانده و در کل سازه منتشر می‌شود، خطرات احتمالی و بارهای غیرعادی که می‌تواند موجب خرابی پیشرونده شود، شامل این موارد می‌باشند: خطای طراحی یا ساخت، آتش‌سوزی، انفجار گازها، اضافه‌بار تصادفی، تصادف وسایل نقلیه، انفجار بمب‌ها و غیره. چون احتمال وقوع این خطرات کم است، در طراحی سازه‌ای آن‌ها را در نظر نمی‌گیرند یا با اندازه‌گیری‌های غیرمستقیم به آن‌ها می‌پردازند. اکثر آن‌ها ویژگی کنش طی مدت زمان نسبتاً کوتاه را دارند و به پاسخ‌های دینامیکی می‌انجامند
درحقیقت در این نوع از گسیختگی که گسیختگی نامتناسب نیز نامیده می شود نسبت خرابی اولیه به خرابی نهایی زیاد بوده و ایجاد گسیختگی موضعی در سازه می تواند منجر به گسیختگی پیشرونده در کل سازه و یا قسمت بزرگی از آن شود. طی این نیم قرن، آئین نامه ها و استانداردهای مختلفی سعی کردند که این موضوع را پوشش دهند، اما بیشتر آن ها به بیان عبارات کیفی بسنده کردند و کمتر راه حل های عملی ارائه دادند. خرابی پیشرونده رویدادی نسبتا نادر است که در آن بارهای غیرمتعارف آسیب موضعی را ایجاد می کنند و سازه بدلیل کمبود پیوستگی، شکل پذیری و نامعینی آسیب را پخش می کند در بسیاری از مواردی که گسیختگی پیشرونده گسترش پیداکرده، مشاهده شده است که تلفات جانی که در جریان پدیده گسیختگی پیشرونده به وجود می آید بسیار بیشتر از تلفاتی است که درهنگام اعمال بارغیرعادی اولیه به سازه رخ می دهد.
